Ένα είναι το καλοκαιρινό ελληνικό πεπόνι: το βαρύ και αρωματικό αργίτικο! Που υπάρχει, πλέον, σε ελάχιστες ποσότητες και δεν παράγεται στο Άργος αλλά… στον Άγιο Βασίλειο, ένα χωριό κοντά στο Άργος -που ανήκει όμως διοικητικά στην Κόρινθο. Γιατί; Διότι τα αυθεντικά ελληνικά πεπόνια αντικαταστάθηκαν σιγά –σιγά με υβρίδια, όπως τα galia, αυτά που η φλούδα τους έχει διχτυωτό σχέδιο, διότι η αγορά θέλει μικρά πεπόνια και όχι τα ανοικονόμητα σε μέγεθος –έστω κι αν έχουν μεθυστικό άρωμα και άφθαστη γεύση όπως τα αργίτικα… Και οι άλλες ελληνικές ποικιλίες; Που πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έφθαναν τις 32; Εξαφανίστηκαν και απόμειναν τα όψιμα Ζακύνθου και τα πεπόνια Θράκης, που βγαίνουν από το Σεπτέμβρη και μετά ενώ κατακλύζουν την αγορά τα εισαγόμενα όπως τα κουανταλούπε (με προέλευση από την Κίνα ή την Ινδία και όνομα από την Ιταλία) ή τα honey dew (αμερικάνικα). Νόστιμα είναι, γλυκά είναι, αλλά… αργίτικα δεν είναι.
Εν πάση περιπτώσει, κάτω από τη σκληρή του φλούδα, το πεπόνι κρύβει ένα μεγάλο πλούτο βιταμινών, μεταλλικών στοιχείων και ισχυρών αντιοξειδωτικών ουσιών: βιταμίνη Α, βιταμίνη C, φολικό οξύ (βιταμίνη Β) και βήτα καροτίνη, που βρίσκεται σε μεγάλες ποσότητες, ιδιαιτέρως στις ποικιλίες του πεπονιού με την πορτοκαλόχρωμη σάρκα. Είναι ένα ισχυρό αντιοξειδωτικό, που μας προστατεύει από τη γήρανση και από πολλές μορφές καρκίνου. Και ακόμα, οι λίγες του θερμίδες το κάνουν ιδανικό για όσους προσέχουν το βάρος τους. Ως επιδόρπιο τώρα, είναι ωραιότατο φρέσκο, πασπαλισμένο με τριμμένο φρέσκο τζίντζερ -ή ακόμα και με σκόνη τζίντζερ- αλλά και με κανέλλα, ενώ ο δυόσμος αναδεικνύει με πολύ δροσερό τρόπο τη γλυκύτητά του. Αν και πολύ σπάνια, βλέπουμε το πεπόνι ως πρώτη ύλη για γλυκά, η λεπτή γεύση του δεν θα μας απογοητεύσει, πολλώ μάλλον στην περίπτωση που θα χρησιμοποιήσουμε ένα αργίτικο πεπόνι (και τα κουανταλούπε δεν είναι άσχημα, πρέπει να πούμε).
